10 ︴ CZĘŚĆ I ● JANUSZ KORCZAK I JEGO KONCEPCJA PEDAGOGICZNA Falską współzałożycielem „Naszego Domu”, sierocińca i zakładu wychowawczego dla dzieci polskich. Wobu tych placówkach przez ponad dwie dekady rozwijał swoją oryginalną myśl i praktykę wychowawczą. Każda z tych życiowych ról formowała w jakiś sposób korczakowskie idee i metody działania. Temperament i zdolności literackie kierowały go ku działalności wychowawczej. „Pisarz powinien mieć nie tylko ambicje poznawania, lecz i leczenia dusz ludzkich, powinien być wychowawcą, jak na przykład Prus, żeby zaś być wychowawcą, trzeba być diagnostą” – stwierdzał. Zawód lekarza nauczył go właśnie diagnozowania, obserwacji, empatii, cierpliwości i poprzedzania swoich wniosków badaniami. „Wszędzie musi być dokładne badanie, zanim postawi się jakiś wniosek – i wszystko polega na tym, żeby leczyć” – pisał. Społeczna wrażliwość i społecznikowska pasja kazały mu jednak widzieć swoje zadanie i cel szerzej niż tylko w leczeniu chorych dzieci. Chciał także uzdrawiać społeczność, poprawiać los sierot, wychowywać dzieci do dobrego życia. Wolnomularskie idee podpowiadały Korczakowi, by traktować życie jako drogę do samodoskonalenia, poszukiwania wewnętrznej równowagi i zgody ze światem. Uważał, że szczęśliwe życie jest sensem życia i powołania każdej istoty ludzkiej, a każdy człowiek może odkryć w sobie dobro. Był idealistą – i wiarę w możliwości człowieka starał się zaszczepić także swoim wychowankom. Pisarskie i radiowe doświadczenia nauczyły z kolei Korczaka znakomicie operować słowem. Doceniał jego rolę i potrafił je wykorzystać (m.in. tworząc dziecięce pismo „Mały Przegląd”). Posługiwał się w swojej działalności literackiej i pedagogicznej barwnymi opowieściami, emocjami, humorem, groteską, satyrą. Potrafił dotrzeć do dzieci i doroKORCZAK PODPORZĄDKOWAŁ WYCHOWANIU NAJMŁODSZYCH WSZYSTKIE SWOJE ŻYCIOWE ROLE – LEKARZA, PEDAGOGA I PISARZA
RkJQdWJsaXNoZXIy NjE0MzI=